امروزه دانش‌آموزان و دانشجویان کشورمان به مصرف‌کنندگان علم تبدیل گشته و تولید دانش به غیر از چند زمینه خاص عملاً در کشورمان به فراموشی سپرده شده است. اساتید و معلمین تأکید به یادگیری صِرف و محدود بخشی از کتب آموزشی و محفوظات یادگیرندگان دارند، فارغ از این‌که فراگیران باید پا را از این مرزها فراتر بگذارند و بر اساس توان و علاقمندی‌ای که در خودشان کشف نموده‌اند به تولید دانش بپردازند. پژوهش محوری می‌بایستی در مدارس متولد شود و در دانشگاه به پختگی و بلوغ برسد. برنامه‌ریزان و مدیران آموزشی باید این امر را تسهیل کنند. من به عنوان برنامه‌ریز آموزشی در کنار همکاران اجرایی توانمندم در دبیرستان مصباح تلاش کرده‌ایم تا با خلق برنامه‌هایی پژوهش محور با نام کلاس پژوهش و تحقیق، کلاس مشاوره، جشنواره‌های متد، تِد، مشاغل، یونیورس، معماری، شیخ بهایی، برنامه‌های تحقیقی گزارشی گپ‌تایم، دانش‌افزایی‌های ویژه و ... زمینه آشنایی دانش‌آموزان را با این نوع از یادگیری که در نهایت به تولید دانش ختم می‌شود، آشنا نماییم. از طرف دیگر، حلقه مفقوده دیگری که در حوزه آموزش به شدت جای خالی آن احساس می‌شود «کاربرد عملیاتی علوم در زندگی فراگیران است». بیشتر دانش‌آموزان با این سؤال مواجه هستند آیا مطالبی که یاد می‌گیرند می‌تواند در زندگی آن‌ها مؤثر باشد یا خیر؟
متأسفانه بیشتر جواب‌ها به خیر ختم می‌گردد. لذا یادگیری در کلاس درس را هرگز به عنوان یک نیاز در زندگی درک نکرده‌اند و هر آن‌چه دارد اتفاق می‌افتد جبر آموزشی است.
ما در دبیرستان دوره اول مصباح با خلق و اجرای برنامه‌هایی با نام گپ‌پلاس، اردو-کارسوق‌های مهارتی انگیزه و نیاز به دانش و یادگیری را در نوجوانان ایجاد می‌کنیم.
امیدوارم که بتوانیم در ادامه این مسیر موفق باشیم و خدمت کوچکی را به نوجوانان فهیم و رشد و ارتقای دانش سرزمین عزیزمان انجام دهیم.
علی حاجی زاده جوشنی